เรื่องขมขื่นในวันนั้นกลายเป็นเรื่องขำขันในวันนี้

คาบเรียนแรกของช่วงบ่าย

เป็นวิชาเอกที่เด็กๆจะต้องเดินเรียน

เด็กหญิงในชุดนักเรียนคอซอง ผูกโบว์กระต่าย พากันเดินมาเป็นกลุ่ม 7-8 คน

เป็นเด็กเอกคหกรรม ระดับชั้นม.1

เดินพูดคุยหยอกล้อกัน เป็นการย่อยอาหารมื้อเที่ยงไปในตัว

ตึกคหกรรมกับตึกเรียนประจำ ห่างกันสักราวๆ 50 เมตร

ห้องน้ำอยู่ระหว่างทางผ่าน ห่างจากตึกเรียนแค่สี่ห้าก้าว หรือราวๆ 5 เมตร

หน้าห้องน้ำมีต้นอโศกสูงชะลูด ปลูกเรียงรายเป็นระยะ 4-5 ต้น

" เราปวดฉิ่งฉ่อง ใครจะไปกับเราบ้าง "

วิกานดา เพื่อนในกลุ่มทำท่าหนีบเข่าหนีบขา บิดไปบิดมา รีบยื่นแฟ้มงานในมือส่งให้เพื่อนช่วยถือ ก่อนจะวิ่งนำหน้าคนอื่นๆไป

" เออๆ เราก็ปวด .. "

" เราไปด้วย .. "

สุภาภรณ์ กับ แก้วตา จูงมือวิ่งตามกันไป

อีกห้าคนที่เหลือ ก็พากันยืนรอเพื่อน

ไม่ได้สังเกตเลยว่า ใกล้ๆกันทางฝั่งห้องน้ำชาย มีเด็กกลุ่มหนึ่งกำลังทำอะไรบางอย่าง

" ว้ายยๆๆๆ .. " เสียงเพื่อนทั้งสามร้องโวยวาย วิ่งตามกันออกมาหากลุ่มเพื่อนๆ

ทุกคนต่างตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้า

ภาพที่เห็นคือ วิกานดา สุภาภรณ์และแก้วตา กำลังพยายามใช้สองมือปัดป่ายไปที่ศีรษะและเผ้าผม เป็นพัลวัน

ขณะชุลมุน ไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร

เราก็รู้สึกเจ็บแปล๊บที่หัวตาข้างซ้าย

ราวกับถูกไฟร้อนๆจี้ วินาทีนั้นจึงถึงบางอ้อ ..

ฝูงผึ้งหลายสิบตัว พุ่งเข้าโจมตีนักเรียนหญิงทั้งกลุ่มด้วยความกราดเกรี้ยว

เพราะถูกนักเรียนชายกลุ่มนั้นก่อกวนด้วยการขว้างปาก้อนดิน และเศษไม้เข้าใส่รังของพวกมัน ที่ห้อยย้อยอยู่บนต้นอโศก !!!

กลุ่มนักเรียนหญิงทยอยเข้าห้องปฐมพยาบาล ..

กลุ่มนักเรียนชายทยอยเข้าห้องฝ่ายปกครอง

นิ้วบวม มือบวม แขนบวม.. กันไป

ส่วนเราดั้งและตาข้างซ้ายบวมปิด

ต้องทนแบกหน้าบวมๆไปเรียนเกือบสัปดาห์

ยิ่งเมื่อต้องเผชิญหน้ากับเพื่อนหน้าหยก ที่แอบปลื้มเขา เราก็สุดแสนจะอ๊ายย อายย

..............................................................

เหตุการณ์ผ่านไปได้ราวๆ สิบวัน

หน้าของเราหายบวม กลับมาไฉไลดังเดิม

ผึ้งจอมโหดหน้าห้องน้ำก็ถูกลุงภารโรง จัดการราบคาบ ตั้งแต่วันนั้น

ช่วงเย็นหลังเลิกเรียน เราหอบหนังสือเรียนมา2-3เล่ม เดินมาจากหอพักตามลำพัง ตั้งใจว่าจะไปอ่านกับกลุ่มเพื่อนๆเด็กหอด้วยกัน

ซึ่งนั่งรอเป็นกลุ่มอยู่ที่สวนหย่อม ตรงข้ามกับห้องน้ำที่เคยเกิดเหตุ

ขณะเดินลัดพื้นหญ้าหน้าห้องน้ำชาย

กำลังจะผ่านไปถึงห้องน้ำหญิง พลัน !!!

เสียงหวึ่งๆๆ หึ่งๆๆๆ ของฝูงแมลงบินจำนวนมากก็ดังขึ้น รอบตัว

ตัวเล็กๆปีกใสๆ ของพวกมันชนเข้ากับแขนขาของเราอย่างจัง

" ว๊ายยย ๆๆๆ ช่วยด้วย..ช่วยด้วยยย "

หนังสือเรียนตกเรี่ยราดจากอ้อมกอด

หลับหูหลับตาวิ่ง มือก็ปัดป่ายหูหัวอย่างบ้าคลั่ง ( รอบนี้พวกแกจะไม่มีวันได้แอ้มตาฉัน เราคิด ..)

กลุ่มเพื่อนๆที่นั่งรอตกใจ พากันวิ่งเข้ามา

" แกเป็นอะไร แก..แก.. "

รุมห้อมล้อม หน้าตาเหรอหรา ด้วยยังไม่เห็นตัวอะไรที่เป็นต้นเหตุ

" ผึ้ง ผึ้ง มันมาอีกแล้วว " เสียงสั่นละล่ำละลัก

ชี้มือไปหน้าห้องน้ำ

" ผึ้งไรวะ ไม่มีแล้ว " เพื่อนทั้งกลุ่มทำหน้างง

เราจึงนำหน้า กล้าๆกลัว ๆ ลากกันเข้าไปดู

หวึ่งงงหึ่งงง แมลงบินต้นเหตุ กำลังบิน กำลังร่อน กำลังเกาะคลานอยู่เต็มพื้นหญ้า

.........................................................

ย้อนไปตอนเย็นเมื่อวาน มีงานเลี้ยงส่งอาจารย์ที่ย้ายไปโรงเรียนอื่น 2 ท่าน

ผอ.จึงจัดงานเลี้ยงโต๊ะจีนที่อาคารหอประชุม

ตั้งหม้อกระทะ ต้มแกง อยู่ท้ายอาคาร

เทน้ำล้างปลา ล้างผัก ล้างจาน ลงพื้นหญ้า

ซึ่งเป็นบริเวณหน้าห้องน้ำชาย

และเย็นวันถัดมา เราก็เดินผ่านมาตรงจุดนั้น

และวิ่งหนีฝูงแมลงวัน ชนิดหัวซุกหัวซุน !!!

.